Turystyczne Forum Wiedzy

wakacje nad morzem w Polsce

Modrolas - Podborsko

02 wrzesień 2013r.

Modrolas - Podborsko Jadąc z Białogardu na wschód, w kierunku szosy Połczyn--Zdrój - Kołobrzeg, poruszamy się po płaskiej równinie tarasowej doliny rzeki Leśnicy, dopływu Parsęty. Powierzchnia terenu wznosi się tu na wysokość 50-55 m n.p.m. Wzdłuż drogi biegnie linia kolejowa z Białogardu do Szczecinka. Na placu przed przystankiem kolejowym w Podborsku znajduje się pomnik poświęcony amerykańskim jeńcom wojennym. Napis na tablicy (pol. i ang.) mówi: "Od maja 1944 do lutego 1945 z dworca Kiefheide (Podborsko) do obozu Luft IV drogą niewoli przeszło 10 000 jeńców wojennych USA i koalicji antyhitlerowskiej". Idąc ze stacji w Podborsku w kierunku Modrolasu (około 3 km na północny wschód), docieramy do terenu byłego obozu jenieckiego "Lager Luft IV" przeznaczonego dla lotników alianckich zestrzelonych nad III Rzeszą. Zbudowany został w 1944 r. (cztery sektory + sektor strażników). Pierwszych 64 jeńców przywieziono w maju 1944 r., a w czerwcu przetransportowano tu 2400 lotników amerykańskich i 800 brytyjskich więzionych wcześniej na terenie Prus Wschodnich. W obozie więziono ok. 10 000 jeńców wojennych (w tym także w 1945 r. żołnierzy I Armii Wojska Polskiego). Obóz został ewakuowany w lutym 1945 r., a jeńcy pieszo maszerowali pod Hamburg. Ten marsz śmierci trwał ponad 80 dni. Po wyzwoleniu baraki i urządzenia obozu zostały zdemontowane i wywiezione przez Armię Czerwoną w głąb Rosji, gdzie posłużyły do budowy gułagu. W 1992 r. na terenie obozu został odsłonięty pomnik, który stanowią trzy głazy narzutowe. Na środkowym głazie (46), na tle rytu śmigła samolotowego, widnieje twarz lotnika i napis: "Obóz jeńców wojennych lotników alianckich 1944-1945". Na głazach bocznych umieszczono tablice z opisem w języku angielskim i polskim. Głaz narzutowy Trygław w Tychowie W miejscowości gminnej Tychowo położonej pomiędzy Połczynem-Zdrój i Białogardem na terenie lokalnego cmentarza znajduje się największy w Polsce głaz narzutowy "Trygław" (47). Jego nazwa wywodzi się od imienia pomorskiego, pogańskiego boga Trygława. Świątynia Trygła-wa, wg przekazów historycznych, znajdowała się w pobliżu głazu do 1123 r. i zniszczona została w trakcie misji chry-stianizacyjnej biskupa Ottona z Bambergu. Z olbrzymim głazem wiąże się wiele podań i legend, stąd też jego inna nazwa "Diabelski kamień". Według jednej z nich pod głazem ukryty jest posąg Trygława pochodzący z jego głównej świątyni w Wolinie. Głaz Trygław jest głazem eratycznym, narzutowym przywleczonym przez lądolód ostatniego zlodowacenia z terenu płw. Skandynawskiego. Jest to skała metamorficzna (przeobrażona), granitognejs, o bardzo wyraźnej strukturze smużystej z dużymi oczkami skaleni i granatów oraz kwarcu. Głaz pochodzi z rejonu Visby (Widbo) lub Uppsali w środkowej Szwecji, gdzie tego typu skały występują na powierzchni. Głaz Trygław ma obwód 44,7 m (48). Maksymalna wysokość części nadziemnej wynosi 3,8 m, długość 16,9 m, a szerokość 11,2 m. Kubatura głazu (widoczna) wynosi Głaz eratyczny - głaz narzutowy, fragment litej skały przeniesiony przez lądolód. Granaty - minerał zaliczany do krzemianów. Granaty są grupą minerałów charakterystyczną dla skał metamorficznych: gnejsów, łupków mikowych, zmetamorfizowa-nych wapieni i dolomitów. Granaty mają zazwyczaj barwę pomarańczo-woczerwoną, czerwoną i fioletowo--czerwoną i zaliczane są do kamieni półszlachetnych. 700 m3, co daje wagę rzędu 1,5 tys. ton. Wykonany podkop przy podstawie głazu do głębokości 4 m nie osiągnął jego podstawy, wiercenie wykonane w 2002 roku w odległości 5m od podstawy wykazało obecność skały na głębokości 6m. Jego część podziemna zatem może być jeszcze większa niż ta, którą obserwujemy na powierzchni. Byłby to zatem największy głaz narzutowy na całym Niżu Europejskim. Głaz ten stanowi największy pomnik przyrody nieożywionej w województwie zachodniopomorskim. Swym kształtem przypomina bochen chleba, a gładkie powierzchnie są świadectwem transportu glacjalnego (wygłady i rysy lodowcowe). Pole bitwy o krowę Na łąkach położonych pomiędzy dolinami Regi i Mogili-cy w rejonie wsi Sława, Cieszeniewo i Łęgi, w sąsiedztwie Łęgowskiego Lasu i Czarcich Górek rozegrała się 15 lipca 1469 r. "bitwa o krowę" pomiędzy mieszkańcami Świdwina (wówczas Brandenburgia) i Białogardu należącego do Księstwa Pomorskiego. Miejscowości te położone są 10 km na wschód od Świdwina, po północnej stronie szosy wiodącej do Połczyna-Zdroju. Jest to obszar płaskiej lub lekko falistej wysoczyzny morenowej wznoszącej się na wysokość 120-130 m n.p.m., której powierzchnię w części południowej urozmaicają niewielkie pagórki moreny akumulacyjnej o wysokości do 143 m n.p.m. (Czarcie Górki). Przyczyną krwawego konfliktu było niewinne zwierzę, które jeden z chłopów świdwińskiej wsi Niemierzyno z powodu braku paszy dał na utrzymanie przez zimę chłopu ze wsi białogardzkiej. Gdy nie zapłacił za jej utrzymanie, odmówiono mu zwrotu zwierzęcia. Wówczas właściciel namówił kilku sąsiadów i zabrał siłą swoją krowę oraz kilka innych sztuk bydła. Pokrzywdzeni chłopi ze wsi pomorskich wyprawili się na Niemierzyno i zajęli z kolei kilka sztuk bydła świdwińskiego. W tej sprawie interweniował wójt świdwiński Polenski u starosty białogardzkiego Karste-na Wopersnowa. Kiedy zatargu nie rozwiązano polubownie, uzbrojeni chłopi, za przyzwoleniem Polenskiego, zagarnęli znaczną ilość bydła z wiosek pomorskich. Wtedy starosta Wopersnow zorganizował zbrojną wyprawę piechoty chłopskiej, mieszczan i rycerstwa na Świdwin (49). Wójt świdwiński zmobilizował zaś oddział składający się z okolicznych rycerzy, rzemieślników cechowych i poddanych chłopów. Doszło do bitwy, która zakończyła się klęską bia-łogardczan. Na placu boju pozostało ok. 300 białogardczan, ok. 100 dostało się do niewoli wraz taborami (50 wozów) i chorągwią miejską. "Wojna" ta została odnotowana w kronikach pomorskich i brandenburskich, a także przetrwała w przekazach ludowych. Obecnie co roku organizowany jest wspólnie przez Białogard i Świdwin festyn z licznymi konkursami i zabawami pn. "Bitwa o krowę" (50). Lipie Lipie to obecnie niewielka wieś położona 2 km na południe od Rąbina na obszarze pogranicza Wysoczyzny Łobe-skiej i Pojezierza Drawskiego. Wieś o bardzo bogatej historii. Niegdyś niewielki gród miejski na granicy Pomorza i Brandenburgii i komturii krzyżackiej w Świdwinie. W Lipiu, w północno-zachodniej części wsi, na cyplu wznoszącym się nad rzeką Mogilicą, znajdują się pozostałości zamku biskupiego. Już przed II wojną światową przypuszczano, że zamek biskupi został wzniesiony na grodzie wczesnośredniowiecznym. W wyniku badań ustalono, że gród wczesnośredniowieczny, otoczony kamienno-ziem-nym wałem o szerokości około 2 m, funkcjonował tu od 2. połowy IX do początku XIII wieku. W I połowie XIV wieku wzniesiono tu zamek biskupa kamieńskiego w typie wieży mieszkalnej. Ośrodek Edukacji Ekologicznej w Lipiu Ośrodek Edukacji Ekologicznej (52) zajmuje się szkoleniami i popularyzacją wiedzy przyrodniczej wśród dzieci i młodzieży. Można tu przyjechać na zieloną szkołę lub zajęcia jednodniowe. Lekcje prowadzone są w terenie na 4 ścieżkach dydaktycznych lub na miejscu w laboratoriach i salach dydaktycznych (51). Obiekt zapewnia zakwaterowanie i wyżywienie dla grup szkolnych do 50 osób.

ocena 3,5/5 (na podstawie 26 ocen)

wczasy, atrakcje, historia, miejscowości, nad morzem, pomorze, Świdwin, Kołobrzeg, Połczyn Zdrój, Białogard, Modrolas, Podborsko, Wczasy, Pomorze Zachodnie, Zwiedzanie, wypoczynek